Duduś WIELKI.

Każdy, kto odwiedza mnie po raz pierwszy, widząc dudusia wydaje okrzyk zdziwienia i, mam nadzieję, zachwytu. Wprawdzie na dzwięk dzwonka do drzwi Duduś na wszelki wypadek chowa się pod fotel, ale ciekawość szybko bierze górę nad strachem (przepraszam, chciałam powiedzieć-ostrożnością) i pomału spod mebla wypełza coraz większy kawałek Dudusia. Kiedy już kot objawi się w całej okazałości, następuje ów pełen podziwu i zdumienia jęk. Duduś to jest gigant. Podejrzewam, że jako mały kociak musiał usłyszeć o moim uwielbieniu dla urody bulterierów i tak pokierował swoim rozwojem, że wyrósł na jedynego w Polsce, a może i na świecie, kota rasy bulterier. Waży prawie dziesięć kilogramów, ma długi pysk i oczy w różowej oprawie, cokolwiek krzywe nogi oraz, to już niezależne od wymogów rasy, rozkosznego zeza.

C.D.N!